Een sprookjeshuwelijk, 26 jaar lang. Beiden succesvol in hun werk en zeer creatief, drie prachtige kinderen en een liefde die zich steeds verdiept. De Amerikaanse auteur en jurist schrijft dit boek na het overlijden van zijn vouw, de kinderboekenschrijfster en filmmaker Amy Krouse. Ze is dan 51 jaar. Een ziekbed van twee jaar, de laatste periode wordt zij thuis verpleegd en verzorgd door man en kinderen. Tien dagen voor haar dood schrijft zij een essay voor The New York Times, die de titel levert voor dit boek. (Niet in de vertaling van de titel). Het stuk wordt breed gedeeld en levert na haar dood veel aandacht op voor de auteur. De jaren die volgen zijn onnoemelijk zwaar voor hem. Hij schrijft er gedetailleerd over, maar wordt nooit sentimenteel. Wel gaat de overdaad aan superlatieven op de duur tegenstaan. Hij komt er ‘beter’ uit, geheeld, deelt zijn ervaringen en ontdekkingen met anderen en houdt een TED-talk over zijn proces. Uiteindelijk gaat hij een nieuwe relatie aan, de lege ruimte wordt gevuld. Indrukwekkend boek, goed geschreven ook. Soms wat veel details. Zeer de moeite waard om te lezen als je houdt van ervaringsverhalen. Het rouwproces is zeer persoonlijk, maar heeft ook universele kanten. Goede vertaling. Verberg tekst